Fragment opowiadania Sławomira Sobczaka The Fixer

(...) W tłumie podróżnych nabitego do granic możliwości baru na lotnisku O’Hare w Chicago mignęła mu podejrzana postać. „Nie, to niemożliwe” – pomyślał i by odgonić strach, zawołał barmankę. Joanna była dobrym duchem tego biznesu; sympatyczna blondynka z Tarnowa od zawsze żegnała rodaków lecących przez Atlantyk do domu. Terminal numer pięć był miejscem pożegnań tysięcy Polaków kończących tu albo na dobre, albo tylko chwilowo swój American Dream.
Nietrudno było rozpoznać po twarzach i postawie, którzy i w jakim stopniu zrealizowali swój cel. Wbrew pozorom wygranymi na tej loterii byli najspokojniejsi i niedbale ubrani. Jadący tylko na wakacje do starego kraju, czekali na lot wyluzowani i zachowywali się nonszalancko; zaś powracający na stałe, wystrojeni jak na sumę i otoczeni wianuszkiem żegnających ich znajomych, ściskali w rękach dokumenty, nerwowo zerkając na tablicę z godzinami odlotów.
Marek nie leciał ani do Warszawy, ani do Krakowa, jego SAS miał wyruszyć dopiero za kilka godzin, ale na swoją ostatnią podróż z USA do Europy zdecydował się czekać na lotnisku. Wszystko pozamykał, wszystko miał ze sobą i za sobą, tak przynajmniej mu się wydawało. Pozostały tylko godziny dzielące go od startu (...)

​

Fragment opowiadania Łukasza Chołodeckiego Chichot historii

(...) Myśleliśmy z siostrą, że dopiero teraz, w Ameryce, będziemy mieli wolność, o której tyle słyszeliśmy w domu. Tymczasem podejście rodziców do naszego wychowania w USA okazało się identyczne jak w Opolu. W rodzinnym życiu zmieniło się jednak bardzo dużo. Choćby to, że po pierwszym dniu szkoły, kiedy przeszedłem sześć przecznic do budynku katolickiej podstawówki im. Piotra i Pawła, z ulgą myślałem, że po powrocie nikt więcej nie będzie walił w drzwi naszego domu, z którego wyprowadzą ojca albo matkę.
Razem z Gosią próbowaliśmy przystosować się do nowej szkoły i nowego życia, podczas gdy nasi rodzice próbowali przystosować się do swoich nowych ról w Ameryce. Zaczęli, jak większość imigrantów, ze słabą znajomością angielskiego. Naturalnym zajęciem było więc sprzątanie. Czasami dołączałem do nich i pomagałem w czyszczeniu biur. W pamięci utkwiło mi zaproszenie na niedzielnego grilla do bossa. To była nagroda za wydajną pracę; okazało się, że Chołodeccy są najlepszym tandemem sprzątaczy. Szef włączył nam mecz lokalnej
drużyny Chicago Bears i puścił dźwięk z głośników stereo. Co za uczta! (...)

​

Fragment opowiadania Andrzeja Nowaka Take me to Tennessee

(...) Nasi gospodarze z Nashville na koszulkach mieli wypisane hasło: „Take me to Tennessee”. Ileż to razy, patrząc na ten napis, mówiliśmy do siebie: „Gdybyż oni wiedzieli, że to nie jest takie proste”. Przylot do Ameryki ciągle traktowaliśmy jak cud.
W końcu nadszedł ten dzień. Dzień powrotu za żelazną kurtynę. Wieczorem, jeszcze przed kolacją, mój przyjaciel z zespołu, Kiniu, szepnął mi, że ma pomysł. Nieświadom niczego nostalgicznie oddałem się ostatniej wieczerzy. Tymczasem tuż po jej zakończeniu, kiedy pakowałem skromny bagaż, Kiniu wpadł do mnie do pokoju, zatrzasnął za sobą drzwi i walnął:
– Zwiewamy!
Stanąłem oniemiały, a za chwilę padłem na fotel i wymamrotałem:
– Zwariowałeś? Nie pamiętasz, co szefowa mówiła na odprawie przed odlotem?! Że każdego, kto nie wróci, znajdzie nawet w piekle. Nikt w historii tego zespołu nie dokonał takiej zbrodni. Jeśli nam się nie uda, to lądujemy w peerelowskim pierdlu – wyrzuciłem na jednym oddechu (...)