Muzyka ma sprawiać radość… Jeśli mój nowy album daje ukojenie, spokój, to znaczy, że osiągnęłam to, co chciałam…

   Urodzona w Sacramento, Kalifornia, w 1925 roku Ruth Slenczynska jest córką polskiego skrzypka-imigranta Józefa Ṡlenczyńskiego. Uczył gry w ich rodzinnym domu. „Mój ojciec kończył lekcje gry na skrzypcach, a ja stawałam na ławce przy pianinie i grałam wszystko to, co grali jego uczniowie. Miałam wtedy cztery lata” – wspomina Ruth, opowiadając o najwcześniejszych muzycznych doświadczeniach.

   W swojej książce „Zakazane dzieciństwo” otwarcie opowiada o tyranii ojca. „Nie miałam dzieciństwa. Mój ojciec zmuszał mnie do ćwiczeń i gonił mnie po domu ze swoim „magicznym kijem”, kiedy tego nie robiłam”.

    Dawała koncerty w Paryżu i Berlinie w wieku, w którym większość jej rówieśników chodziła do szkoły podstawowej. Musiała ćwiczyć dziewięć godzin dziennie, słysząc radosne głosy innych dzieci bawiących się na zewnątrz. Dzisiaj neguje pomysł, że jest wyjątkowo utalentowana: „Gdybym była, nie musiałabym tak ciężko pracować” – zapewnia.

   Zdarzały się jednak szczęśliwsze chwile. Ruth została uczennicą Siergieja Rachmaninowa, którego poznała, gdy miała dziewięć lat. „Pan Rachmaninow miał zagrać koncert i musiał odwołać go z powodu problemu z łokciem” - wspomina, jak do tego doszło. „Menedżer nie chciał stracić pieniędzy ze sprzedaży biletów, więc skontaktował się z moim ojcem, pytając, czy mogę zagrać koncert. W programie był między innymi „Karnawał” Schumanna. Znałam już ten utwór na pamięć. Koncert okazał się wielkim sukcesem i pan Rachmaninow zadzwonił do mojego ojca, proponując spotkanie. Kiedy stanęłam przed jego drzwiami, zdziwiłam się, jak powoli ktoś ćwiczył. Pomyślałam, że pracuje z powolnym uczniem. Kiedy zapukałam i Rachmaninow podszedł do drzwi, już wiedziałam, że to on ćwiczył tak wolno. Spojrzał na mnie, wskazał długim palcem i powiedział: „Masz na myśli, że TO gra na pianinie?”

   Trzęsła się ze strachu, kiedy ojciec wepchnął ją do środka. Rachmaninow zauważył jej zdenerwowanie, zaprosił do pokoju, pokazywał zdjęcia na ścianach, opowiadał dykteryjki, w końcu, widząc błysk w oku dziecka i uśmiech na buzi, poprosił, by coś zagrała. Po kilku utworach zaproponował ojcu lekcje dla Ruth, a dziewczynce podarował złoty naszyjnik z maleńkim jajkiem Fabergé w podziękowaniu za koncert. Nosi go do dziś.

„Wtedy, w ciągu roku spotkaliśmy się około ośmiu razy. Pan Rachmaninow nauczył mnie tworzenia linii melodycznej, która trwała od pierwszej do ostatniej nuty utworu. Nauczył mnie też tworzyć historię za pomocą mojej muzyki”