Fragment wywiadu Bożeny Jankowskiej ze Stanisławem Wojciechem Malcem "Aktor musi grać", który został opublikowany w tygodniku MONITOR w grudniu 2015 roku

​

- (...) Bożena Jankowska: Zawsze ubolewałam, że w naszym środowisku polonijnym brak prawdziwych menadżerów,

a w środowisku aktorskim szczególnie dotkliwie to odczuwam. AmerykaPscy aktorzy mają swoich agentów, którzy wyszukują im role, załatwiają kontrakty, reprezentują. Tu musicie sami dbać o wykonywanie zawodu. Widocznie nikt jeszcze nie zorientował się, że takie zajęcie może przynosić konkretne dochody. Natomiast pokora czasem kojarzy się 

z niższym poczuciem wartości. Wydaje się ktoś skromny, a tu bidula po prostu ma kompleks niższości i potajemnie wyżywa się na innych. Nie dziw się, że czasami nie bywasz doceniony.

​

- Stanisław Wojciech Malec:Tak rozmawiamy, jakbym miał jakieś pretensje czy wymagania. W naszym zawodzie jest tak, że każdy chciałby być zauważony, doceniony, pochwalony, wręcz podziwiany. Taka jest domena aktorstwa, czyli profesji, która każe wyjść przed innych i dać się oceniać publicznie.

​

- Czy uważasz, że ta ocena zmieniła się pozytywnie w naszym polonijnym świecie? Czy jesteście bardziej zauważani, doceniani, dopieszczani. Ostatni koncert Orkiestry im. Paderewskiego dowiódł, że nie tylko produkcje z Polski mają wyprzedane bilety. Jak oceniasz reakcje Polonii na wasze artystyczne produkcje?

​

- Mało nas ciągle. Jesteśmy nie rozbudzeni zainteresowaniem własną miejscową produkcją. Wydaje się nam, że ci z Polski są lepsi lub ciekawsi. Może to sprawa reklamy. A może ciągle kłania się stare przysłowie: "Cudze chwalicie...". Przygotowanie programu kabaretowego wymaga od nas nakładu pracy, czasu, wielkiego zaangażowania. A tu cóż, zaledwie dwa przedstawienia. I od nowa poszukiwania. Próby muzyczne, sceniczne. Nie mamy szansy, aby taki program, nawet najlepszy, zaistniał dłużej. Przecież pracujemy na co dzień w innych zawodach, zajmujemy się zupelnie czym innym, zarabiamy gdzie indziej na życie. Jesteśmy ogromnie zajęci. Nie utrzymujemy się z pracy artystycznej. Czasami wydaje się, że już coś się zmienia, komplet na sali. Potem gramy po raz kolejny i następuje, jakby odwrót. Mniejsze zainteresowanie. Zastanawiamy się więc, czy jest sens kontynuować naszą pracę, czy ma to cel. Oczywiście znowu przypominamy sobie, że aktor musi grać. Nawet do najmniejszej widowni, że jest to powinność aktorska. Ale jakoś żal.

Koledzy z Polski mają lepiej, bo więcej się o nich mówi, rozmawia z nimi. Reklamuje w sposób ładny i przekonujący. Dlatego mają zawsze ogromną widownię. Obserwujemy to i wydaje nam się, że nie jest to całkiem sprawiedliwe. Nie zazdrościmy, tylko chciałoby się, żeby ten sam zapał i serce wkładane w artystów z Polski dotyczył i nas tutaj. W końcu też jesteśmy profesjonalistami, a poziom naszych dokonań wcale nie odbiega od poziomu prezentowanego przez kolegów z Polski.

A czasami przewyższa. Przecież my dla Polonii pracujemy. Wyłącznie dla was. Chcemy z wami przeżywac artystyczne doznania i radość z tego, co dla was przygotowujemy. Jestem bardzo emocjonalny, więc przejmuję się, że nie mamy pełnej możliwości prezentowania się ogromnie potencjalnie wielkiej Polonii w Chicago. (...)