Czym jest teatr? Przeistaczaniem się. Przebieranką. A najbardziej – współcześnie – sytuacją

w miejscu, w którym znajdują się jednocześnie aktor i widz. Na treść takiego spotkania

i charakter wzajemnych relacji w dużej mierze wpływa miejsce. Bez publiczności teatr nie będzie istniał.

Czym jest teatr? Wzajemną zależnością, zrozumieniem i szacunkiem. Nawet z tą przebieranką, która w Chicago najczęściej jest dziełem Maryli Pawliny. I choć czasem trąci lamusem

i falbankową przeszłością, wolę tę „marylową” przebierankę od teatru kontrkultury, bosy

i półnagi, z patykiem w nosie. Troszkę sobie dworuję, a sprawa jest poważna. Bo teatr to też magia, zaczarowany świat koloru, tajemniczości, przemyśleń, tworzony przez ludzi o dużej wrażliwości, z umiejętnością wcielania się w różne postacie. Przeistaczają się w kogoś, bo

i trudno wcielać się w siebie samego. To duża sprawność umysłowa i fizyczna. I duża doza empatii w stosunku do przygotowującego spektakl, a potem – do wspomnianego widza, który winien zrozumieć przedstawiany obraz. Inaczej z dolepionych wąsów i kolorowej marynarki magia uleci…

Przed nami IV Kongres Teatru Polskiego w Chicago. Jaki będzie tym razem? Czy odpowie na pytanie: „czym jest teatr polski w Chicago?”. O to z pewnością zagadnę inicjatora Kongresu, Andrzeja Krukowskiego i członków Rady Dyrektorów. A tymczasem… przygotowania trwają. Prestiż Kongresu poza Chicago intensyfikuje się również poprzez zapraszanych gości na warsztaty teatralne. Nie jest to jednak odpowiedź na powyższe pytanie, bowiem – z całym szacunkiem – zaproszeni na to pytanie nie odpowiedzą…

Przed nami też rozpoczęcie sezonu teatralnego. Tak to jest przyjęte na świecie. Od września do czerwca teatry uaktywniają się. Znowu zobaczymy umiejętność przebiórek i przeróbek mimo braku prawdziwych charakteryzatorni i pracowni krawieckich (Agata Paleczny zamieniona

w staruszkę w „Balu w operze” do dziś wzbudza we mnie emocje uznania dla charakteryzatorki). Zobaczymy premiery zagrane z radością i umiejętnością. Będzie miło, kolorowo i oddzielnie, choć Kongres miał jednoczyć wszystkie teatry.

Sympatycznym aspektem Kongresu jest nagroda za popularyzowanie kultury i języka polskiego na obczyźnie, wspieranie w jakikolwiek sposób polskiego teatru.

Pierwszym laureatem nagrody Kongresu Teatru Polskiego w Chicago (rok 2019) został WIESŁAW GOGACZ, ówczesny właściciel Art Gallery Kafe. Przez ponad dziesięć lat prowadził kawiarenkę, której ściany były oddane do dyspozycji twórcom plastycznym i fotograficznym, podłoga zaś (dosłownie) – muzykom i małym formom teatralnym. I za to jesteśmy ogromnie wdzięczni, że mieliśmy wszyscy – plastycy, aktorzy i widzowie – miejsce do spotkań, dyskusji

i zadumy nad słowem czy inną formą przekazu. Kawiarenka istnieje, choć zmieniła aranżera życia kulturalnego i właściciela. Robert Bort wraz z żoną Moniką otaczają nas swoją opieką

i dbają o doznania kulturalne, zapraszając fantastycznych gości na opowieści, pokazy, muzykowania czy teatrowania. Serwują wyśmienitą kawę, a desery Moniki przejdą do historii, łącznie z nietuzinkowymi nazwami.

Rok później wstaliśmy z miejsc z brawami dla Państwa LILIANNY I ANDRZEJA PIEKARSKICH, małżeństwa sceniczno-prywatnego. Oni zostali laureatami drugiej nagrody kongresowej (rok 2020) za ich działalność teatralno-kabaretową. Przez lata współpracowali z Teatrem Ref-rena, czyli Feliksa Konarskiego, aktora, poety, pisarza („Czerwone maki na Monte Casino” to pieśń powstała do słów Konarskiego). Później ściśle współpracowali scenicznie i wspierali się prywatnie z Ewą Milde i Bogdanem Łańko, twórcami kabaretu „Bocian”. Ich przyjaźń trwa, choć kabaret – z przyczyn niezależnych – zmuszony został do zamknięcia swojej sceny. Istnieje na filmach, pokazywanych w Art Gallery Kafe, gdzie – kameralnie z przyczyn pandemicznych – odbył się Kongres i wręczono nagrodę.

III KTP w Chicago odbył się w prawdziwym teatrze z długą historią swojego istnienia. Trzy dni

w jednym miejscu. Trzy dni ze sceną, przedstawieniami, koncertami, kuluarowymi spotkaniami. I tu pokłon sponsorom, głównie z polskich biznesów. Wyróżniający się wśród nich, TOM STARTEK, wspierający od lat w różnej formie teatr polonijny, został laureatem nagrody i otrzymał statuetkę z rąk przedstawiciela Rady Dyrektorów, Andrzeja Krukowskiego.

Tegoroczna statuetka z teatralną dłonią zostanie wręczona Maryli Pawlinie, zwanej też czarodziejką kostiumową. Jej kostiumy od lat zachwycają publiczność w każdym wieku. Są pomysłowe, barwne, dopracowane. Nie ma przypadkowości, jest wrażliwość, zrozumienie tematu, uśmiech i inwencja. To kostiumowe „przedbiegi”. Dalej poszukiwania odpowiednich tkanin, dodatków i mozolna praca z materią wszelką. Efekt zawsze zaskakuje i zachwyca. Prawie dwadzieścia lat pracy jako kostiumolog, ponad czterdzieści premier i prawie dwa tysiące kostiumów. Maryla współtworzy teatr i jego magię. To jej przebieranka teatralna dopełnia słowo kolorem i radością. Wielkie brawa z podziękowaniem za już i prośbą

o jeszcze…!

Autorką i wykonawcą statuetek wręczanych laureatom jest chicagowska artystka Jolanta Nawrocka. Motyw delikatnej, porcelanowej dłoni, jaki zaproponowała, to symbol teatralnej gestykulacji. 

Wszystkim laureatom gratulujemy z podziękowaniem za ich zapał, radość tworzenia, wolny czas, który oddają nam, spragnionym polskości i tożsamości.