„Nie mogę się tego doczekać” – powiedział. „W Chicago Symphony dorastałem z nagraniami różnych repertuarów. To po prostu legendarna orkiestra, a możliwość grania z nimi tej muzyki będzie bardzo ekscytująca”.

Film jest adaptacją sztuki teatralnej Petera Shaffera z 1979 roku „Amadeus” i koncentruje się na fabularyzowanej rywalizacji między Mozartem a Antonio Salieri, innym wybitnym kompozytorem tamtych czasów. W tym opowiadaniu ten ostatni wymyśla nawet plan zamówienia requiem, które uzna za własne po zabiciu Mozarta i premierze na pogrzebie. „Istnieje pewna licencja artystyczna związana z różnymi wydarzeniami” – powiedział Kitsopoulos. „Ale jest to opowieść o zazdrości i o tym, jak sobie z nią radzić w obliczu błyskotliwego umysłu, takiego jak Mozart, który jest całkowicie naturalny w tym, co robi. To bardzo ludzka

i uniwersalna historia, stworzona niesamowicie pięknie przez Formana”.

„Część muzyki, którą dyryguję, jest po prostu fantastyczna, od Bernarda Herrmanna po Johna Williamsa. A z „Amadeusem” nie można pokonać Mozarta”. — Konstantyn Kitsopoulos

     Dużym wyzwaniem podczas pokazów filmów orkiestrowych jest synchronizacja akompaniamentu muzycznego z akcją na ekranie. „W filmie z orkiestrą na żywo jedyną rzeczą, która jest stała, która nigdy się nie zmienia, jest film” – powiedział Kitsopoulos. „Jeśli nie jesteś z filmem, film będzie trwał dalej, bez względu na to, co zrobisz”. W tym celu dyrygenci używają systemu znanego jako „streamery i stemple”, wizualne wskazówki osadzone w filmie, które są widoczne tylko na monitorze dyrygenta, które wskazują nadchodzącą linię dialogu lub wydarzenie filmowe. Taka synchronizacja jest szczególnie ważna

w „Amadeusie”, ponieważ muzyka i montaż filmu są ze sobą ściśle powiązane.

    Muzykę na ścieżce dźwiękowej filmu dyrygował i nadzorował Sir Neville Marriner, a wykonała ją londyńska Academy of St. Martin in the Fields. Nagrodzony Grammy album ze ścieżką dźwiękową osiągnął 56. miejsce na liście albumów popowych Billboard i sprzedał się w ponad 6,5 miliona egzemplarzy, co czyni go jednym z najpopularniejszych klasycznych wydawnictw wszechczasów. W przypadku tych pokazów oryginalne występy orkiestry i chóru zostały usunięte ze ścieżki dźwiękowej, ale dodając warstwę złożoności, wokalne solówki pozostały, a Kitsopoulos musi upewnić się, że orkiestra i chór są z nimi dokładnie zsynchronizowane.

     Współpracując z wieloma czołowymi orkiestrami, pracując w operze i na Broadwayu, Kitsopoulos miał zróżnicowaną karierę. Najważniejsze to piastowanie stanowiska asystenta chóru w nowojorskiej Operze w latach 1984-1989 oraz pełnienie funkcji dyrektora muzycznego i dyrygenta w broadwayowskiej produkcji Baza Luhrmanna z 2002 roku „Cyganeria”. Przez ostatnie pięć czy sześć lat poświęcał wiele czasu na pokazy filmowe, takie jak ten w Orchestra Hall; ma w swoim repertuarze ponad 40 partytur filmowych. „Kocham muzykę” – powiedział. „Część muzyki, którą dyryguję, jest po prostu fantastyczna, od Bernarda Herrmanna po Johna Williamsa. I oczywiście z „Amadeusem” nie można pokonać Mozarta”.

     Idea orkiestr symfonicznych dostarczających na żywo akompaniamentu muzycznego do klasycznych filmów zaczęła się rozwijać około 25 lat temu. GUS po raz pierwszy zapuścił się w krainę w kwietniu 2001 roku z koncertami muzyki Charlie Chaplin do „Światła miasta” (1931), obok pokazów klasycznego filmu niemego. Sukces tego pomysłu doprowadził do powstania w latach 2004-05 serii o nazwie CSO at the Movies.

     Od tego czasu niektórzy obserwatorzy branży zastanawiali się, czy te pokazy orkiestrowe w całym kraju były tylko modą, ale ich ogromna popularność i więź z publicznością okazała się trwała. „To wspaniałe doświadczenie” – powiedział Kitsopoulos.

„To świetny sposób na zapoznanie ludzi z brzmieniem orkiestry i wspaniałą muzyką”. (ac)

​

Źródło: Chicago Symphony Orchestra; Constantine Kitsopoulos; Fot.: Taste of Cinema