Fotografia…  cóż to jest? Czy jest sztuką czy tylko utrwaleniem mniej lub bardziej ważnych chwil? Teraz każdy jest fotografem, robiąc zdjęcia aparatem wbudowanym w telefon. Często jednak nie zdajemy sobie sprawy, jak wielką i trudną drogę przeszło “rysowanie światłem”. Począwszy od tworzenia obrazu przy udziale asfaltu syryjskiego i cynkowej płytki.  Naświetlanie obrazu wymagało wówczas bardzo długiego czasu - nawet do 40 godzin.  W historii rozwoju fotografii bywało również i tak, że fotograf musiał zabierać ze sobą chemikalia i całą ciemnię, by móc zrobić zdjęcie w technice mokrego kolodionu.   

Później, dzięki żelowi światłoczułemu, wynalezionemu przez Georga Eastmana

– powstały klisze i papier światłoczuły (pokryte wspomnianym żelem). Fotografia stała się dość powszechną, jednak sam proces naświetlania i wywoływania dla większości graniczyłz magią.  Cyfrowe przetwarzanie energii światła stało się prawdziwą rewolucjąw fotografii.  Moje doświadczenia

z fotografią analogową (fotografia Eastmana), zaczęły się od czasu, kiedy stałem się dumnym właścicielem aparatu Smiena. Mając 12 lat  „wybudowaliśmy” z kolegą ciemnię fotograficzną na nieużywanym strychu rodzinnego domu. Czarny fotograficzny papier pojawił się na oknach, powiększalnik Krokus zajął poczesne miejsce, a droga klisza aparatu małoobrazkowego zamieniła się niemal

w świętość. Każde ujęcie było bardzo ważne. Na kliszy bowiem, z trudem zdobytej dzięki sklepowym układom, można było zrobić “aż” 36 zdjęć, a Druhem czy Startem tylko 12.

Kiedy nie dostałem się na wymarzone studia artystyczne, po średniej szkole trafiłem na dwuletnia służbę wojskową. Ze stopniem kaprala, przysposobiono mnie – dzięki zainteresowaniom i pewnym umiejętnościom

– na pułkowego fotografa. „Zamieszkałem”

w ciemni. Fotografowałem ważnych i mniej ważnych, a w nocy – nauka. Będąc jeszcze

w wojsku zostałem przyjęty do Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu

i przeniesiony do rezerwy. Nauczono mnie kompozycji malarstwa, rysunku, rzeźby

i oczywiście fotografii. Po współpracy

z Telewizją Polską i zaprojektowaniu kilku scenografii do programów rozrywkowych rozpocząłem długotrwałą przygodę amerykańską.

Przygoda ze sztuką w Ameryce trwa… Rysunek, malarstwo, fotografia – praca zamieniła się w pasję, a pokazane zdjęcia są nikłą cząstką moich zainteresowań.

​

Krzysztof Babiracki