Urocza blondynka, warszawianka, absolwentka stołecznej Akademii Sztuk Pięknych, Monique Chmielewska-Lehman to znakomita i niepowtarzalna kreatorka sztuki materialnej. Prace Monique znajdują się w zbiorach muzeów na całym świecie, między innymi w Watykanie, Pekinie, Stanach Zjednoczonych, w Polsce... Zdobią one także wnętrza wielu budynków użyteczności publicznej: ratuszów, świątyń różnych wyznań, nawet szpitali

i banków.

​

Zajmuję się żmudną, ale fascynującą tradycyjną techniką gobelinu. W ogóle tkactwo jest jedną z najstarszych dziedzin rękodzieła a jego początki sięgają Neolitu, czyli początku IX wieku p.n.e. Tkano wtedy na najstarszych pionowych warsztatach tkackich czyli po prostu ramach, których używam do dzisiaj w tkactwie artystycznym.
W epoce brązu tkactwo rozwinęło się w tkanie igłą bardziej przypominające koronkarstwo i bardziej zbliżone do dziewiarstwa.
Krosno tkackie z prostym urządzeniem przerzutowym skonstruował John Kay w 1738 roku, ale nie sądzę, by interesowało kogokolwiek tkactwo przemysłowe.

​

Po eksperymentach malarskich i drobnych pracach tkackich, mając 26 lat, utkała realistyczny portret Jana Pawła II, który osobiście wręczyła papieżowi w trakcie jego wizyty w Chicago. Gobelin pokazano w telewizji, trafił także na rozkładówkę magazynu „Shuttle Spindle and the Dyepot”. I to był początek wielkiego sukcesu, współpraca z architektami i zamożnymi patronami sztuki. Gobeliny Monique wyróżniały się wrażliwością kolorystyczną, sposobem farbowania wełny, osnową i wątkiem. Zamówień było coraz więcej. Pracowała wytrwale i długo, zatracając swoje eksperymentowania artystyczne.  Po latach (na emigracji) jednak zrozumiała - po wizycie w Polsce - że sztuka to ciągłe poszukiwania, a nie zaspokajanie potrzeb zamawiającego tkaninę - jak wspomniała w jednym z wywiadów.

​

Wielkim osiągnięciem Monique Lehman jest promocja polskiej sztuki w Azji i obu Amerykach oraz "eksport" europejskich kryteriów wizualnych do wielu, w tym także egzotycznych, zakątków świata. Doskonale pomaga jej w tym znajomość języków i kultur. 

Jak to dobrze, że nie posłuchała kiedyś swego taty, Henryka Jerzego Chmielewskiego, znanego wszystkim jako uroczy "Papcio Chmiel". Mówił: "Córeczko, organizowanie wystaw to strata czasu - przyjdą, napiją się, nic nie kupią a ty będziesz trzymała swoje dzieła zwinięte jak dywany pod tapczanem."

Zachęcał, by tak jak on tworzyła komiksy i wysyłała je do amerykańskich gazet. Na szczęście pasja Monique wygrała

z rozsądkiem wspaniałego taty.

Lehman od 2009 roku jest sędzią międzynarodowego Biennale

“Z Lozanny do Pekinu” w Chinach, gdzie zaprasza do udziału polskich artystów. Pracuje na rzecz organizacji China Fiberart. Jest też profesorem uczelni zawodowej w Zibo Vocational Institute i wykładowcą na Uniwersytecie Tsinghua. Ostatnio zdecydowała się na konsultacje i kuratelę nowej edycji wystaw "Material Thinking". 

​