​

- A kto to jest? – zapytał Nori. – Czy nas też może nauczyć? –

- Asia to moja przyjaciółka. Przychodzi codziennie po lekcjach i razem chodzimy na spacer. – wytłumaczył Chico. – Jutro pójdziemy z nią razem i będziemy się bawić

w patyczki., a może nam poczyta… -

Ostatniego zdania już nie usłyszeli. Przyjaciele wygodniej ułożyli się na swoich posłaniach i natychmiast usnęli marząc o nowej grze… Tylko Chico powoli zapadał

w coraz głębszy sen, który wprowadzał go w inny, nieznany świat…

​

Przyjaciele bawili się w najlepsze, gdy rudy Paco nagle przerwał zabawę.
– Nie daje mi to spokoju – zawołał – Nie wydaje się wam dziwne, że biała Daisy, ostatnio nie ma czasu na zabawę z nami? – zapytał.
Chico i Nori szybko podeszli do niego…
– A wiesz, że coś w tym jest – odpowiedział Chico i podrapał się łaciatą łapką po głowie – Chodźmy do niej i dowiedzmy się o co chodzi.
Przyjaciele ruszyli do domu Daisy. Biała pudlica siedziała w swoim pokoju z książką

w łapkach.
– Cześć Daisy! – zawołali chórem. – Czemu tak rzadko przychodzisz na plac zabaw?
– Znalazłam kilka ciekawych książek. Właśnie skończyłam drugą i mogę się z wami pobawić – odpowiedziała Daisy lekko zamyślona.
– Nie, nie. Teraz to musisz nam powiedzieć, o co chodzi z tym czytaniem – zaciekawił się Trixie ze zwichniętą łapką.
– Jak to o co? – zdziwiła się Daisy. – Przecież to najlepsze zajęcie na świecie! Każda książka to… to jak podróż pełna przygód. Gdy byłam mała, czytali mi rodzice, a teraz sama czytam. To takie ciekawe!
– To rzeczywiście musi być fajne, bo opowiadasz o tym z takim przejęciem… – zauważył Nori.
– A skąd masz tyle ciekawych książek? – zapytał Chico.
– Skąd? – powtórzyła pytanie zdziwiona Daisy. – Z biblioteki! Tam półki aż się uginają pod książkami. Mama zaprowadziła mnie tam rok temu. To było wielkie przeżycie. Dostałam swoją kartę biblioteczną. O, zobaczcie… – i Daisy wyjęła z szuflady zrobioną z kości kartę z dużym zdjęciem.
– Ale fajna! – zachwycili się przyjaciele. – Ja też chcę mieć taką i wypożyczać sobie książki! – wykrzyknął Paco.
– My też! – dodali Chico, Nori i Trixie i razem poszli do biblioteki.
– Miło mi was widzieć – przywitała ich z uśmiechem bibliotekarka. – Na pewno zaraz wybierzecie sobie coś ciekawego.
Przyjaciele długo przeglądali książki, małe i duże, grube i cienkie. W pewnej chwili rudy Paco wyciągnął jedną wielką książkę zatytułowaną „Pirackie przygody”.

W trakcie przeglądania wypadła z niej kartka. Ktoś napisał na niej krótki tekst. Paco szybko zawołał przyjaciół: – Zobaczcie, co znalazłem!
– Masz jakąś super książkę? – zapytał Trixie.
– Książkę też, ale to, co w niej znalazłem, jest niezwykłe – powiedział Paco i zaczął czytać ściszonym głosem: „Bardzo polubiłam tą książkę. Mam nadzieję, że też ci się spodoba i kiedyś będziemy mogli o niej porozmawiać”.
Przyjaciele otworzyli buzie z przejęcia, a Nori zrobił wielkie oczy. – To jest list od przyjaciela! A my go znaleźliśmy! Ktoś napisał do nas!– powiedział Paco. – Ale jak mamy go odnaleźć? – zastanawiał się głośno.
– Może pani bibliotekarka wie, o kogo chodzi? – wymyślił Trixie i opowiedział jej całą historię.
– Domyślam się… – odparła z uśmiechem bibliotekarka. – to napisała nasza stała czytelniczka Daisy.

– Daisy? Ależ to nasza koleżanka. Skąd wiedziała, że tutaj przyjdziemy…

​

Raptem coś wyrwało Chico z sennego opowiadania…  Podniósł śmiesznie jedno ucho… Jakieś głosy… To na pewno jeszcze sen – pomyślał układając się ponownie na posłaniu.

Nagle drzwiczki boksu otworzyły się i weszła… urocza suczka.

Dodatkowa miska, dodatkowa karma i woda… Wow…!

- Cześć – zawołał uradowany Chico, zrywając się na równe łapy – Kto ty jesteś?

- Jestem River. Co to za miejsce? – spytała z niepokojem.

Była biszkoptowym mieszańcem labradora i miała zabawny, różowy pyszczek. Jej duże, łagodne, brązowe oczy rozglądały się po nowym miejscu.

- Kim jesteś? Co tu robisz? A w ogóle, gdzie ja jestem? – spytała.

- Jestem Chico, a to schronisko dla zwierząt – przedstawił się uradowany piesek. – Jak się tutaj znalazłaś? Głodna jesteś?

I zanim odpowiedziała, on już jej opowiadał o swoim ostatnim śnie i książkach …

River słuchała z zaciekawieniem, ale w brzuchu burczało jej z głodu coraz głośniej.

- No dobrze – zakończył Chico. – Zjedz coś, a potem porozmawiamy…

River rzuciła się do miski i wyjadła całą jej zawartość, wylizując dokładnie.

- Ale to dobre – powiedziała cicho – byłam naprawdę głodna i tak bardzo chciało mi się piċ. Przepraszam. To było chyba dla nas dwojga.

- Nie martw się. Ja już jadłem. Bardzo się cieszę, że jesteś!

- Dlaczego jesteś tutaj? – spytała River.

Chico zamyślił się.

– No wiesz, z różnych powodów jesteśmy w schronisku. I mamy nadzieję, że

z różnych powodów znajdziemy się w innych, lepszych miejscach. Dobrych ludzi wokół jest dużo. Więcej niż nam się wydaje.

- Chyba masz rację. Mnie przywieźli tutaj dobrzy ludzie. Inaczej nie wiem, co by się ze mną stało. Nikomu już nie jestem potrzebna…

- Nie mów tak – przerwał jej Chico. – Teraz my się tobą zaopiekujemy. A potem znajdziesz swój prawdziwy dom z mięciutkim posłaniem, swoją miską i cudownymi ludźmi, których pokochasz tak mocno, jak nikogo innego na świecie. Czytasz książki?

- Nie, ale lubię obrazki. Opowiadałeś mi swój sen.  To bardzo ciekawe. To wszyscy twoi przyjaciele byli w tym śnie i oglądali książki?  A jak tam weszli, do twojego snu?

- Do snu nie wchodzi się. Jak ci to wytłumaczyć… To nie dzieje się naprawdę, tylko na niby?

- Na niby? To znaczy jak? Jesteś i ciebie nie ma? Nie wróciłeś jeszcze ze snu? - dopytywała się River, kompletnie nie rozumiejąc, o czym Chico opowiada, i nie wiedząc, czy on jest, czy go nie ma.

- Co ty mówisz? Ja jestem. Możesz mnie dotknąć łapą. To podczas snu dzieją się dziwne rzeczy, których nie ma w życiu. Otwierasz oczy i te zjawy znikają. A moi przyjaciele byli w moim śnie na niby, chociaż są naprawdę… Eeee, nie umiem ci tego wytłumaczyć… To bardzo skomplikowane. Zapytamy jutro Asi… - mówiąc to, Chico układał się już do wieczornego snu.