Tym razem po zakup choinki wybraliśmy się z przyjacielem dość wcześnie. Chodziło nam mianowicie o zdobycie ładnego egzemplarza. Ładnych egzemplarzy zabrakło wszelako tym razem jeszcze wcześniej. Poprzestaliśmy więc na – nieładnym. Ruszyliśmy z nim w drogę powrotną do domu, zastanawiając się, jak by tu tego drapaka ucharakteryzować na dorodne drzewo wigilijne, po czym usiłowałem sobie przypomnieć wskazówki prelegenta telewizyjnego, który swego czasu pouczał, jak przerobić na choinkę kij od szczotki do zamiatania. Aż tu podchodzi do nas jakiś pan i zwraca się tymi słowy:

    - Zdaje się, że ja mam coś lepszego. Może zechcecie panowie zamienić się ze mną?

    Zaskoczyła nas ta uprzejmość, ponieważ człowiek ów posiadał coś, co już na pierwszy rzut oka przypominało roślinę iglastą, czego nie można było powiedzieć o naszym nabytku. Dałem też głośno wyraz naszemu zaskoczeniu, na co tamten zareagował słowami:

    - Wie pa, dla mnie to już nie stanowi żadnej różnicy, a panowie pewno woleliby mieć drzewko mniej szpetne.

    Zgodziliśmy się na zamianę szczęśliwi i zażenowani, ponieważ w dodatku nasz dobroczyńca nie przyjął żadnego wyrównania

w gotówce. Czas jakiś szliśmy w tę samą stronę w milczeniu, które ten pan przerwał w końcu takim oto zwierzeniem:

    - Kiedyś, proszę panów, i ja byłem wrażliwy na te rzeczy. Drzewko, wigilia, nastrój… itd. No i razu pewnego, jako młody jeszcze człowiek, zobaczyłem w dzień wigilii uroczą dziewczynę, która w trudem dźwigała dużą, piękną choinkę. Zaofiarowałem się, że pomogę. Do tego stopnia ośmieliła mnie chęć nawiązania bliższego kontaktu z tą wigilijną pięknością. Pomoc moja została przyjęta. Było mi tak cudownie w drodze z tą czarującą panienką, że z prawdziwym żalem usłyszałem nagle, jak powiedziała zatrzymując się przez jakimś domem:

    - Dziękuję panu. Tutaj mieszkam.

    Żegnałem się z nią pełen smutku, kiedy wykrzyknęła nagle:

    - Boże! Zupełnie zapomniałam, że nie mam podstawki! Co ja teraz zrobię?

    - Ależ to głupstwo – ucieszyłem się. – Przecież ja mogę pani posłużyć za podstawkę. Jestem samotny, niezależny, bez obowiązków rodzinnych. Chętnie potrzymam pani drzewko.

    Moja propozycja zaskoczyła ją, ale raczej mile, bo tłumaczyła mi bez przekonania:

    - Ależ co znowu… Jakże mogłabym tak nadużywać pana uprzejmości? Trzymać tak dużą choinkę przez całe Ṡwięta to bardzo fatygujące…

    - Nic podobnego, proszę pani. A cóż to znowu Ṡwięta? Dwa dni i po Ṡwiętach.

    Zgodziła się wreszcie. Mieszkała z mamą jedynie i gdzieś tak koło Trzech Króli poczułem, że zamiast świątecznej jodełki, trzymam w objęciach narzeczoną. Pobraliśmy się na Wielkanoc i odtąd przez szereg lat, przy choince, wspominaliśmy ze wzruszeniem owo moje pierwsze, przednarzeczeńskie, nieporadne, ale jakże szczere i ofiarne trzymanie. Atoli ubiegłego roku, kiedy wróciłem w dzień Wigilii z podróży służbowej, żona moja zawołała na mój widok:

    - Wyobraź sobie, że gdzieś zapodziała się nasza podstawka do choinki. Na szczęście kolega Robert zaofiarował się potrzymać nam drzewko. Prawda, panie Robercie?

    Z głębi mieszkania wyłonił się młodzieniec o twarzy, którą nie sposób by nazwać wigilijną, i odpowiedział:

    - Mowa!

    Kiedy nadeszła pora wieczerzy, żona powiedziała:

    - Nie pozwolisz chyba, kochanie, żeby gość trzymał choinkę.

I tak to pięknie ze strony pana Roberta, że się zaofiarował.

    No więc ja ją trzymałem. Pan Robert natomiast trzymał a to widelec, a to nóż, a to kieliszek, a to – jajko na twardo, gdy nadeszła Wielkanoc… Zawsze już odtąd trzyma on coś u nas, zwłaszcza – fason młodzieńczy, beztroski…

    Kiedy ściskaliśmy na pożegnanie dłoń naszego dobroczyńcy, dziękując mu raz jeszcze w gorących słowach, zapytał:

    - A może panowie nie mają podstawki do choinki? Szczerze mówiąc, chętnie bym panom za nią posłużył…

    Ale dla nas to już byłoby zbyt krępujące wykorzystywać go

w ten sposób. Żaden z nas nie jest w dodatku wigilijną pięknością. Zresztą przyjaciel, u którego tym razem urządziliśmy sobie gwiazdkę, ma podstawkę.