Jak widać pewne stereotypy żyją i mają się dobrze. Przekonanie o imponującej posturze wikingów jest słuszne. Nie sięgali co prawda 1,90m wzrostu, niemniej byli wyżsi i bardziej postawni niż reszta Europejczyków. Musieli tacy być – gdyby taki wiking nie był postawny, to nie udźwignąłby całego żelastwa, jakie zabierał na pole bitwy – uzbrojenie ważyło w granicach od 29,2 do 39,3 kg, w zależności od tego, czy ktoś nosił kolczugę, hełm, czy też jak ciężka była jego tarcza,

a potrafiły one ważyć do 10 kg.

- Ewa “Tarja” Strukowska

 

Co warto zaznaczyć od razu, hełmy bojowe nie miały rogów, gdyż byłoby to wysoce niepraktyczne. Istnieją jednak przekazy ikonograficzne, jak choćby tkanina z Osebergu, na której widnieje męska postać w hełmie z rogami. Możliwe jest, że tego typu nakrycia głowy funkcjonowały, natomiast jedynie w celach rytualnych i religijnych, na pewno nie bojowych. Natomiast ostatecznym czynnikiem, który przyczynił się do powstania stereotypu wikinga w rogatym hełmie była opera „Pierścień Nibelunga”. Do tej opery stworzono kostiumy, w których rogate hełmy grały jedną z głównych ról. Opera odniosła sukces, co przyczyniło się do rozprzestrzenienia stereotypu w Europie.

Topory jak najbardziej się zgadzają ze względu na koszt żelaza w tamtym okresie – był to drogi materiał, więc zwykła siekiera, którą normalnie rąbali drzewa w lesie, była dobrą alternatywą dla miecza, którego wykonanie zajmowało wiele czasu

i wymagało zużycia dużo większej ilości żelaza. Wbrew temu, co się uważa, nie topór był wymarzoną bronią wikinga,  a właśnie miecz, jako symbol statusu, ale również skarb rodowy przekazywany z pokolenia na pokolenie. 

Co do włosów – jak wyjaśnia Tarja – opinia częściowo pokrywa się z prawdą. Długie włosy nosili wysoko postawieni, czyli szlachta, królowie i jarlowie. Reszta miała podgolone głowy. Brody natomiast nosili starsi jako symbol doświadczenia życiowego i wiedzy. Jeśli chodzi o zwierzęce skóry, na pewno nie nosili ich w charakterze ubrań, a raczej się nimi przykrywali, żeby nie zamarznąć. “Należy pamiętać, że wiele czasu spędzali na żegludze – proszę sobie wyobrazić, że ktoś w takiej skórze wpada do wody. Gdy skóra moknie, robi się strasznie ciężka i długo schnie, więc byłoby to po prostu niepraktyczne. Prawdopodobnie dlatego nie znaleziono żadnych elementów ochronnych wykonanych ze skóry, choć możliwe, że skóra zdążyła się rozłożyć” – tłumaczy Strukowska.

​

A jak to było z kobietami w społeczności wikingów? 

Coraz więcej przesłanek wskazuje nam na to, że kobiety również walczyły, natomiast raczej nie były regularnymi, liniowymi wojownikami. Najczęściej były to kobiety, które z racji urodzenia i wychowania umiały posługiwać się bronią. Nie da się ukryć, że życie bardzo często wychodzi poza zwyczaje i kiedy mężczyzn nie było w domu, bo byli na wyprawie albo polowaniu, a wioskę akurat ktoś najeżdżał, to dobrze było umieć się obronić, choćby dlatego, że kocha się życie

i swoich bliskich. 

- Ewa “Tarja” Strukowska