Powyższy termin znany powszechnie jako Surrealizm nie może pojawiać się

w starej formie w poniższym felietonie. Jest tak wyświechtany, zużyty

i pozbawiony materii, że ląduje w lamusie... na zawsze. W potocznym objawianiu się naszego świata, wszędzie tam, gdzie oglądacz boryka się z ogarnięciem wizji, pada bilblijne: „... O Jezzzuuu... Jakieś takie surrealne.... abstrakcyjne...” Sztuka dorobiła się kolejnego foldera z zamkiem, do którego wetknięto kilkunastu wybitnych Artystów, opisano daty „od” „do” i sprawa zamieciona. Ot co...

Zacznijmy od nowa.
Praktyka dowodzi, że niemożliwych konfiguracji nie ma. Zatem dajcie Czasowi trochę czasu, a każda sytuacja stanie się rzeczywistą i dotykalną materią. Większość z nas choć raz w życiu ogromnie się zdziwiła, zakładając że: ”... noooo, to przecież jest niemożliwe...”. A jednak się przytrafiło!
Fundament Sztuki – Kompozycja – jest niepodważalny i bez niego Sztuka nie istnieje. Najwyżej zabawa w sztukę. Ale, kiedy forma i kolor znajdą się pod kontrolą, zaprzęg Sztuki z lejcami w dłoniach Artysty wyrusza w drogę. Jest wspaniale, kiedy możemy oderwać się od populo-rzeczywistości przejeżdżając przez bramy wyobraźni. Ot tak. Ze zwykłej ciekawości tego, co spotkamy po drugiej stronie. W życiu zawsze ciągniemy za sobą ogon ryzyka. Po niezwykłej stronie bramy nie musi być koniecznie pięknie.
Wystarczy, że jest interesująco. Badacze Nierealności pod kątem jej realnych objawień umoczyli pędzle w atramencie emocji i sennych obrazów. Niektórzy, podobno, nawet zaprawili malarstwo alkoholem i pigułkami w ramach eksperymentalnych przyzwoleń. Bardzo szybko z watachą malarzy połączyli się filozofowie, psychiatrzy, nawiedzeni wizjonerzy i właścicielki szklanych kul,

w których widać „przyszłe”. Drodzy moi... Nie jest łatwo poruszać się w tej materii. Niestety, niejednokrotnie dajemy się nabrać. Może byłoby bardzo użytecznym wyrobienie sobie pryzmatu, przez który na Realną Nierealność będziemy spoglądali. Możemy zacząć od tego, że Sztuki się nie ogląda.

W Sztuce człowiek się przegląda. Zatem nie traćmy czasu na zgłębianie tego co Artysta miał na myśli. Zastanówmy się nad naszymi emocjami, wynikającymi

z kolizji z obrazem. Emocje to bardzo realna materia. Wyzwolone spontanicznie przybierają niekontrolowane kształty. Niektóre nas zachwycą. Inne zbrzydzą. Nad tymi obojętnymi nie będziemy się zatrzymywać. To nawet niezła forma terapii. Rene Magritte, Salvadore Dali i Max Ernst są wymieniani jednym tchem przy okazji spoglądania na świat przez Realne Nierealne lekko uchylone drzwi. Ale mistrzów jest cała masa. I  bardzo dobrze. Podglądanie emocji pięknie określił Stanisław Witkiewicz. „Zła uroda występku” – mawiał mistrz. Niewiadome kusi, zaprasza i obiecuje. Obracanie się wokół utartych schematów nie wniesie żadnej nowiny. Tak bardzo ludzkość pragnie kontrolować rzeczywistość. Im bardziej się staramy, tym więcej materii wyślizguje się bez kontroli. A jeszcze możemy tutaj wplątać genialne rozpoznanie rzeczywistości przez Platona – Paradoks Jaskini. Cienie jako „rzeczywistość”. Takie prawo... a może raczej nieprawość natury. Pora porzucić poszukiwanie kamienia filozoficznego i po prostu oddać się wpływom emocji. Zachwytom, wrażeniom, łzom, złościom. Może się okaże, że poprzez zmianę pryzmatu Sztuka pomoże nam nie bać się bycia w pełni sobą. To może być bilet do własnego teatru. Niestety, nie wszystkim to wyjdzie na dobre, ale... przynajmniej będą wiedzieli co muszą zmienić. Ci, których nie przerazi ich własny wyzwolony wizerunek mogą wnieść interesujące kontrybucje, na które

z niecierpliwością czekamy.
Niestety nie możemy detalicznie przejść przez wszystkie aspekty Realnej Nierealności. Zabrakłoby nam kilku numerów naszej ulubionej Pakamery. Temat jest rozległy jak Sahara z oazami psychologii, psychiatrii, socjologii

i antropologii. Chcę Was tym pisaniem naciągnąć na odważną wyprawę w świat Sztuki pozornie odrealnionej. Jest piękna, bogata, mądra i interesująca. Tylko bardzo Was proszę o przesianie hochsztaplerki pretententów bez umiejętności operowania rysunkiem i ignorującym fundamenty kompozycji.
Do następnego pomysłu...