Zacznijmy od pytania, czy Sztuka jest światu potrzebna? Odpowiedź na owe mam okropną. Otóż Sztuka NIE jest światu potrzebna. Ględzenie frazesów o duchowym upojeniu

i lekarstwie na intelektualne zatwardzenie jest zabawną zapowiedzią dramatu kryjącego się za kurtyną zapotrzebowania na bylejakość. Obrazki na ścianę są zakupem
ostatnim i to nawet nie z tzw. „listy”. Na liście są: chata, bryka, druga chata, Rolex, Prada, Armani, narty w Dubaju, kochanka, druga kochanka... Kiedy wszystkie niezbędne
mebelki życia już są, pora aby udekorować ściany. Ot tak, aby nie odebrały włoskim mebelkom posmaku nadzwyczajności. Takie oto potrzeby reprezentuje większość i... nie
ma po co czynić nikomu wyrzutów. Na koncert do Centrum Kopernika aby wysłuchać że; „w Zakopanym polewamy się
szampanem...”, bilety wysprzedane do dna... na oglądanie i wsłuchiwanie się w dno.
Do teatru też idziemy. Na komedyjkę przystępną, gdzie podmiotem domyślnym są cycki (bardzo modne słowo ostatnio szczególnie wśród pań), dupa i stosunek płciowy owinięte super płaskim dowcipem. No i chichra się publika

i kabarecik do takiego samego dna wysprzedany. I jeszcze bluzgać trzeba, ponieważ stanowi to o braku zahamowań, co synonimem nowoczesności jest i prawdziwe życie pokazuje. Subtelność, zdanie złożone, kunszt werbalny, przenośnia,
refleksja, parafraza, satyra i sarkazm się nie przyjmują.
Dostajesz, drogi widzu i słuchaczu to, co aprobujesz. Jeżeli nie wymagasz jakości dostajesz towar tani po zawyżonej cenie, gdyż przebicie gotówkowe na twojej aprobacie cieszy
marszanda.
W Sztuce pojawiają się talenty. Jest to, wbrew popularnej konotacji, jedynie dobry początek. To podarunek od Natury, dający szczęściarzowi wrażliwość na detale, których
tak zwany "nieutalentowany" nie dostrzega. Ale od tego momentu zaczyna się ciężka praca. Talent trzeba obrobić, wykorzystać, udoskonalić i rozwinąć. W malarstwie to setki tysięcy szkiców, rysunków studyjnych i studiów światła. Tysiące godzin spędzonych nad rozważaniem kompozycji. Porównywanie form i kolorów. Rozpatrywanie zależności
decydujących o balansie wszechświata. Ustalanie doskonałości wizualnego komunikatu, wybranego spośród tysięcy kombinacji. Dwuwymiarowa przestrzeń płótna przekształcona w trójwymiarową wizualną atrakcję. Te transformacje są możliwe jedynie poprzez detaliczne studia. Artysta to ten, który jest w stanie dylematy kompozycji kontrolować. Spontaniczne wybryki mogą, ewentualnie objawić się przypadkowym trafieniem. Ale tylko raz na statystyczny wymiar czasu. Sztuka nie spada poniżej poprzeczki, która wyznacza próg jej istnienia. Te same cechy jakościowe przebiegają przez wszystkie formy Sztuki; malarstwo, poezję, prozę, muzykę... Kręgosłup Sztuki tworzy ten sam proces. Tak wyglądał świat Sztuki przez całe stulecia. Publiczność odnosiła się do autorytetów, które były rozpoznawalne przez jakość. Tak zwana nowoczesność głównie objawia się w zasięgu i tempie komunikacji.
Przykładanie tej kalki do Sztuki wprowadza masowy bełkot. Walorów jakościowych nie da się w Sztuce osiągać szybciej. To jest ten sam, starodawny, mozolny proces dochodzenia do JAKOŚCI!!!
Znieważając ten fakt otrzymujemy w Sztuce wizualnej przetwarzane w dziesiątkach komputerowych programów fotki, a w dźwięku łomot Disco Polo i kwaczących
śpiewaków. Bzdury owe, powtarzane tysiące razy,

w nowoczesnej masie komunikacyjnej dokonują reszty. Sankcjonują kłam jako prawdę. Ponadto, jako nośnik informacyjny, używa się powszechnie poznanych

w podstawówce manifestów z przełomu wieków i lat 50. jako